Kalka-Shimla Railway

2024 Auteur: Ada Peters | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:33

Het vroegste beeld van de Kalka- Shimla Railway in mijn gedachten gegrift is er een van volledige duisternis. De scène speelt zich af op het Shimla-treinstation. Ik ben een vijfjarige peuter die rond mijn moeder en veel bagage zit, met mijn twee even jonge broers. We zijn net uit de trein gestapt, het is laat in de nacht, helemaal donker en er is niemand anders op het platform. Behalve de echoënde voetstappen die van het verre einde naar binnen komen en een strook fakkellicht in beweging. Mijn vader is naar de stad gegaan om een koelie en een met de hand getrokken riksja te zoeken.

Het is december, kouder dan wat dan ook. Wat nog belangrijker is, het is december 1971 en de regeringen van India en Pakistan hebben zin in oorlog. Daarom zijn we hier, en niet in mijn Jammu, waar het huwelijk van mijn oom is uitgesteld omdat de gevechtsvliegtuigen te dichtbij zijn om te troosten. We zijn naar huis gestuurd. We zien ook dat de schaduw van de oorlog in Shimla opdoemt, en een totale black-out is bevolen. De voetstappen en de fakkel behoren toe aan de stationschef en het is de duisternis van de oorlog die mijn geheugen wordt. Later ontwikkelen deze en andere jeugdherinneringen zich tot sepia-tinged nostalgia als ik opgroef in de hete vlaktes. Het drijft me steeds weer terug naar Shimla en zijn beroemde speelgoedtrein.

Op Kalka Station, elke keer als ik van het breedtemeterplatform naar het smalspoor loop, is de overgang fysiek naadloos. Er is geen barrière die ik oversteek en de elementen - staal, cement, draaistellen, wielen - zijn hetzelfde. Toch verandert alles op de een of andere manier onmerkbaar. Klein is mooi. Het piepkleine van een trein geeft een ander, vertederend aspect aan alles wat het aanraakt. De ijzeren rails zijn klein en verdwijnen achter een bocht achter het station. Het station zelf is onmogelijk charismatisch in het ochtendlicht en achter dit alles is er een hint van de mistige heuvels die op de loer liggen.

Bovendien lijkt het allemaal speciaal voor mij opgemaakt. Ik heb de mokkend vlakte achtergelaten en de heuvels van Shimla hebben deze uitgebreide kunstinstallatie aangelegd om mij, de treinliefhebber, te plezieren. Het is echt schattig schattig! De trein beeft als iemand erop klimt. Het ziet er kwetsbaar uit. Maar het toont beslist een glanzend donkerrood. Ik hoef er alleen naar te kijken en mijn hart gaat chhuk chhuk hota hai. Deze chhuk chhuk begint in Kalka op een langzame meanderende manier van lopen en pakt nooit op. Ik wil het ook niet. Wat ik wil, is naar de deur gaan en daar zitten, want dat is de beste stoel in deze trein.

De uitzichten zijn voor mij panoramaal ingedeeld en de wind heeft een andere kwaliteit, fris als een frisse appel en even eetbaar. Hier bewoon ik twee werelden: een, in de trein, zit vol enthousiaste passagiers die kinderlijk enthousiasme uitstralen met dit stuk speelgoed en giller wanneer de duisternis van een tunnel ons omhult; de andere is het buitengebied van groene heuvels, eikenopeningen en schilderachtige treinstations, gebouwen die soms geen ander doel hebben dan mooi te zijn als poppenhuizen. Ik krijg het advies dat het het beste is om voorzichtig te zijn aan de deur. Om een goede grip op het handvat te houden, omdat de rit schokkerig kan zijn, en niet om naar voren te leunen omdat de tunnelmuren en soms zelfs de heuvels gevaarlijk dichtbij komen.

De trein voldoet aan de belofte die hij laat zien in Kalka. Onderweg zijn dorpjes die zich vastklampen aan hellingen, en af en toe velden met afgeplatte hellingen en gekapt bos. Er zijn steden die van een heuvel af komen tuimelen om de weg eronder te ontmoeten, bijgewoond door vuilstortplaatsen. Maar meestal fluit de trein langs de hoogste symfonie van den, eik en eik. Vaak slingert een klein pad zijn weg naar beneden en een eenzame figuur wordt weggekaapt in het struikgewas. Kinderen spelen onder banyanbomen en zwaaien met elkaar, glimlachen hun ogen oplichtend en blazen hun roze wangen op. De spoorweg is ongeduldig en begint meteen boven het geroezemoes van Kalka uit te stijgen Parwanoo.

Dharampur is de eerste grote halt en we zijn al 4.900 ft boven zeeniveau. De trein klimt hoger, voorbij Dagshai en in tunnel nummer 33 (elke tunnel, elke brug en route is genummerd). Kalka- Shimla Railway is beroemd om zijn tunnels; er zijn nu 102 tunnels in gebruik; oorspronkelijk 107 werden gebouwd. De langverwachte tunnels zijn ronde ingangen in het gezicht van de berg, gemaakt van steen en geverfd wit geverfd. Grote spiegels werden gebruikt tijdens hun constructie voor verlichting en bleven jarenlang in gebruik voor onderhoud. Slechts enkele van deze uitgegraven holen zijn lang, de meeste zijn klein en veel zijn louter deuropeningen zonder kamers achter. Soms is de baan zo ingewikkeld dat ik aan weerszijden tunnels kan herkennen en ik weet niet zeker welke er voor je ligt, en welke erachter.

De tunnel tussen Dagshai en Barog is de langste en de beroemdste, meer dan een kilometer lang, en het is ook het langste rechte stuk op deze lijn. Het ongelooflijk charmante Barog Station, overspoeld met een buitenaardse lucht, wacht met frisse samosa's, koteletten en hete thee. De versnaperingen zijn voorbij, net als Solan en zijn beroemde brouwerij. De trein galoppeert door, over bruggen die diepe ravijnen overspannen of kleine paden die door stromend water worden gemaakt.

De meest interessante bruggen zijn metselwerkconstructies, dikke pilaren die elegante bejaarde bogen ondersteunen, met galerijen en tekeningvergelijking met oude Romeinse architectuur - de techniek en het uiterlijk is hetzelfde. Veel bruggen zijn gelaagde en sierlijke gebouwen lijken er ogenschijnlijk alleen om esthetische redenen, maar dienen alleen voor het functionele doel. De trein laveert over brug nr. 493 die zich op de stations Kandaghat en Kanoh bevindt. Voorbij de brug buigt de trein zich om en geeft me een glimp van de ouderwetse constructie, maar slechts rechtlijnig en komt in de schemer van een tunnel.

Ik ben hoopvol als het licht terugkomt, de trein is toegeeflijk, het heeft een grote boog doorkruist en ik heb een vooraanzicht van het beroemde drie-lagen tellende meervoudige viaduct, omringd door statige sierlijke deodars. En dan Taradevi, de sprankelende edelsteen van een heuvel komt in beeld en mijn zintuigen worden sneller omdat Shimla met zijn legendarische koloniale gebouwen, zijn geplaveide paden en prachtige bomen niet ver weg is. Op een gegeven moment buigt de trein langs een bocht en zie ik de hele lengte ervan. Het kiest er echter voor om me te verrassen, verwerft meer behendigheid en loopt terug op zichzelf als een hond die probeert te spelen met zijn staart. Het is niet langer een speeltje dat het kind in mij verlangt om mee te spelen; het is een kind dat is weggekropen in de heuvels, in en uit tunnels, zijn fluit blaast om een racket te creëren, niet bewust van de hoogte die het wint, genietend van de wind op zijn gezicht, ademloos over gevaarlijke bruggen, levend leven op de heerlijke rand …

Over de Kalka-Shimla-spoorweg

De spoorweg naar Shimla werd voor het eerst genoemd in de Gazette van Delhi in 1847: "We zouden dan kunnen zien dat deze koelere regio's de permanente zetel worden van een regering die dagelijks wordt gesteund door een temperatuur die is aangepast om een Europese grondwet te verversen …." In het geval was het daarna een wachttijd van meer dan een halve eeuw dat de eerste passagierstrein begon te rijden, op 9 november 1903, en een snellere toegang tot Shimla bood in vergelijking met de 'ekkas', tongas en pony's die de Hindustan-Tibet Road of de kar gebruikten Weg. De spoorlijn werd gebouwd door Delhi-Umbala Railway Company, met financiële hulp van de overheid. De kosten van de constructie waren INR 1,71 crores, bijna twee keer de toegestane hoeveelheid. De lijn was geen commercieel succes en de overheid nam het over in 1906.

In juli 2008 erkende UNESCO de Kalka-Shimla-spoorlijn lijn als Werelderfgoed en beschreef het als "een van de meest authentieke bergspoorwegen ter wereld". In het Guinness Book of Railway Facts & Feats is deze spoorlijn omschreven als de 'Greatest Narrow Gauge Engineering Feat in India'. De lijn begint op 2100 voet bij Kalka en klimt naar 6811 voet op Shimla, waarbij 96.6 km aan verrukkelijk landschap door diepere valleien en langs flankerende bergen wordt afgelegd. Passagiers in de trein halen evenveel plezier in het ademen in de pittoreske omgeving als bij het rollen van de nummers die verband houden met de lijn op hun gehemelte: 102 tunnels, 969 bruggen en 919 bochten. De treinen op deze route zijn beroemd om te wandelen in plaats van te rennen, maximale snelheden zijn 25-30 km per uur en ze nemen ongeveer 5 uur om de reis te maken.

Van Amit Mahajan

Amit Mahajan heeft geld verdiend als ingenieur, reflexoloog, reisschrijver, vertaler en heeft nog een paar andere klussen gedaan. Hij hoopt toe te voegen aan de lijst, als hij moet blijven verdienen.