Vallei van bloemen

2024 Auteur: Ada Peters | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:33

Elke bloem was een glimlach en er waren er duizenden. De vallei glimlachte de vruchtbare glimlach van bloemen. Rijke, zijdeachtige groene stroomt gemakkelijk naar beneden om een tevreden rivier te ontmoeten. Het briesje raakte de bloemen aan en werd een paars-roze-geel-blauwe golf op die glinsterende groene oceaan. Wolken, rusteloos en speels, voegden hun koele vochtigheid toe, wisselden afwisselend het licht en creëerden mystiek van plekken van licht en schaduw.

Misty Haze snelde op uit de wintersneeuw die zich nog steeds schuil hield in de buurt van de rivierbedding, alles aan het zicht onttrokken, totdat ik vrij werd van het gewicht van de tijd, verborgen van de wereld, leeg van alles wat geen nevel was, wind, gras, rivier, sneeuw. Totdat het alleen de vallei en mij was, overspoeld met geluk. Dat gezegd hebbende, ben ik nog steeds bang dat ik niet de schoonheidservaring heb kunnen overbrengen die de Vallei der bloemen was.

Het bereiken van de vallei

Het was een lange reis geweest. Een nachttreinreis en een verdere dagrit over NH58 brachten me hoog in de Garhwal Himalaya, bij Joshimath, op de weg die naar Badrinath leidt. Maar al deze moeite was niet genoeg voor de god van bloemen. Begrijpelijk. Iets genaamd door zo intrigerend en romantisch een naam als de Vallei van bloemen kan niet - zou niet moeten - gewoon gunstig worden gevonden buiten de snelweg. Dus de volgende ochtend was er weer een reis, een steile wandeling vanaf een punt op de snelweg genaamd Govindghat. En wat een wandeling. Ik stak een hangende brug over de Alaknanda over en stopte en verwonderde me: de wandeling naar de vallei was nauwelijks begonnen en het was al zo adembenemend mooi, met immense bergen, besneeuwde achtergronden, een stromende rivier en zo'n 50 tinten groen.

Ze bleven bij me toen ik de Alaknanda overstak, de zijarm van de Lakshman Ganga tegenkwam en er 4-5 uur over wandelde, even ver van de wereld als naar een nieuwe. Ik heb meer dan 13 heuvelachtige kilometers afgelegd tijdens die trektocht en zou elke dag reikhalzend vanuit Delhi reizen om een honderdtal meter op die route te bezoeken. Het portaal naar de nieuwe wereld was een nederzetting genaamd Ghangharia, de nachtelijke stop voor de vallei. En dus was er de volgende ochtend nog een reis toen ik vers wakker werd als de geur van pijnbomen om me heen. En vertrok, met een gids, eindelijk, voor de Vallei van de bloemen.

De vallei, maar nog niet

Boven deze bomen, eindelijk boven en boven alle bomen, langs het borrelen Pushpawati River met stukjes overgebleven sneeuw op de randen. Helemaal rechts was een sneeuwmassa waaronder de Lakshman Ganga een tijdje verdween nadat ze als een pittige waterval uit de wolken viel. Voor de beroemde Hemkund Sahib Gurudwara ging je op het steengestorte pad voorbij de waterval. Het pad naar de Bloemenvallei, een smaller bergpad, ging links voorbij een officiële toegangspoort. Hier was het landschap groener dan al het andere, een rijk levendig groen.

Op deze hoogte had de donkere hoge pijnboom die weinig kreupelhout toestond plaatsgemaakt voor een dicht bladerdak van groenblijvende eiken, sparren, esdoorns en de prachtige berkenbomen met hun witachtige papaverschors, de beroemde tadpatra die in de oudheid als papier werd gebruikt. Daaronder was een rijke en interessante struik bezaaid met grote lichtgele en roze bloemen en de gemakkelijk te onderscheiden Morina longifolia met zijn lange bloemsteel die in één keer alle mogelijke tinten van wit tot roze laat zien. Deze vallei had bloemen en was onderdeel van het aangewezen nationale park, maar het was nog steeds niet de Bloemenvallei. Terwijl we over deze heuvel liepen en een brug overstaken, vernauwde het dal zich in een fijne kloof en compileerde het bos tussen immense rotsmuren. We liepen op een bijna verticale helling, terwijl aan de andere kant een berg nog hoger was, die ons in feite overhield en een strenge en sobere blik gaf naar de anders weelderige vallei met het resonerende geluid van het ijskoude water dat er doorheen stroomde.

Voorbij de kloof rezen hogere toppen en voor de gids had ik kunnen concluderen dat de vallei daar eindigde en mogelijk is teruggegaan. In feite komen veel mensen tot hier en gaan teleurgesteld terug omdat ze geen velden met bloemen hebben gezien. Alsof we het punt wilden bewijzen, moesten we over enig los puin rennen en dan over een kleine gletsjer tippen tot we een plaats bereikten genaamd Bamini Dhar, waar de boomgrens eindigt en waar de vallei een bugyal wordt - de weide van grasland op grote hoogte Garhwal. Ik draaide een hoek om van achter een grote grijze rots en hapte naar adem van ongeloof ….

De vallei

De hele vallei was dik met wolken; langzaam doemde een wazige foto voor ons op - een hele berghelling bedekt met ijs, omlijst door twee donkere heuvels, en een rivier die er stil naast kwam. Terwijl de wolken optrokken, opende het vista zich in zijn ware kleuren en zijn onvergelijkbare glimlachende glorie, met een voorgrond van dicht groen bekroond door roze, gele, blauwe, witte, paarse bloemen. Bloemen doken neer vanaf donkere rotsen en verspreidden zich gretig tussen groene grassen over elke centimeter van de ruimte, verslindend elke hap aarde en drinken in elk spoor van zonlicht.Het lichtgeel van fritillaria, de lichtgroene lelie, de blauwachtige tint van cyananthus, sneeuwwitte anemonen, de felrode potentilla's en het violet van delphiniums - vandaag was de bloemenvallei een absoluut stralend doek. Er waren meer bloemen dan ik hoopte te leren of zelfs te zien.

De vallei herbergt een verbijsterende verscheidenheid aan verschillende plantensoorten; in een paar vierkante kilometer waren er honderd verschillende soorten te zien. Waden door een wei - vol met bloemen, geklemd met mijn boek, rollende de Latijnse namen op mijn tong - arenaria bryophylla, altviool biflora, sorbus aucuparia en, passend, een garhwalium, en passend bij hun kleuren … wit, geel, roze-paars, geelachtig wit - vroeg in de middag bereikten we het uiteinde van de vallei. Het is een gebied bezaaid met rotsen en rotsblokken en geeft plaats aan een vlakte waar de Pushpawati zich verspreidt in vele beken en gemeenschappen van de roze bloemen van epilobiums op de drogere gedeelten van zijn bed vervoert. Hier hebben we onze verpakte lunch verslonden terwijl ik bezig was met het bespioneren van de schaduwen voor rode vossen en muskusreigers die soms in dit gebied worden waargenomen. Deze mogelijkheid ligt echter in september, als de regen voorbij is. Als je begin mei komt, zijn grote delen van de vallei vol met blauwe primula's.

In juni domineert het paars-rood van geraniums, maar in september maakt het plaats voor kuddes slungelige, geurige polygonums. Maar voor mij was het de piekmoessondijd. Het seizoen, zoals ik kon zien, voor het maximale aantal bloemen om te bloeien en voor dit sprankelende groen. De wolken kwamen om ons heen samen en veranderden toen in motregen zoals op de meeste moessonmiddagen gebeurt. Het was nat maar niet koud en ik genoot van het zachte straaltje water in mijn haar, maar de bloemen leken te lijden onder de regen. Sommigen zakten naar beneden, anderen verwelken, anderen sloten hun vleugels, alsof ze een publiek met de zon ontzegd werden. Ze leken meer naar binnen gericht, zich terugtrekkend in zichzelf, en niet stralend.

Meer dan de vallei

Ondanks een dergelijke verlegenheid van rijkdom, komen mensen hierheen en zijn ze teleurgesteld. Dit onderstreept voor mij hoe losbandig mensen zijn in de wildernis, de veelzijdigheid, de ritmes en de schoonheid ervan. We zijn alleen gewend aan de gedomesticeerde bloemen, grote kleurrijke exemplaren die uit hun contexten worden gehaald en gerangschikt in nette geometrische patronen. Dit fenomeen wordt verder versterkt door promotiefotografie waarbij opnieuw enkele bloemen worden ingelijst, hun instellingen worden bewerkt, hun kleuren worden verbeterd en hun afmetingen worden opgeblazen, zodat mensen een 'Mughal Gardens'-ervaring verwachten wanneer ze de vallei bezoeken.

Dus ze zijn vaak gedesillusioneerd in dit groene groen bestrooid met de charmante kleine blauwe vergeet-mij-nietjes. Het is in het wild dat de ware pracht van bloemen eigenlijk gezien moet worden. Je ziet de grondige kolonisatie van een hele helling door bloemen … die de grond bevolken, die oprijst van tussen rotsen en rotsen, die de rotsen en de geulen bezet. De bloemen zijn de heuvel. Het is een heel collectief, een hele gemeenschap die samen leeft en tot je spreekt als één, waarbij elk individu anders is, maar het is het geheel dat je als de bloem beschouwt. Dan kun je inzoomen op een bloem en kennis nemen van de complexiteit ervan en de rest vergeten, verloren in de positie van de bladeren, steel, bloemblaadjes, meeldraden, kleuren …

Over de Vallei van bloemen

The Valley of Flowers was eerder bekend als Bhyundar Valley. De mensen, voor wie de vallei thuis was, en haar weiden de zomerweiden voor hun dieren, hadden de heuvels, rivieren, bloemen en bossen in de vallei bevolkt met mythen en verhalen over godheden en feeën, over de Pandava's en Shiva en RAM. In 1931 kwamen bergbeklimmer Frank S Smythe en zijn collega's op deze vallei, op hun weg terug van een bergexpeditie, en waren gebiologeerd.

"Het was onmogelijk om een stap te zetten zonder een bloem te verpletteren …. De Bhyundar Valley was de mooiste vallei die iemand van ons had gezien. We hebben er twee dagen gekampeerd en dat hebben we later herinnerd als de Vallei van de bloemen. "En zo kreeg deze patch van de Garhwal Himalaya zijn exotische naam. In 1937 kreeg Smythe de kans om hier terug te komen, dit keer als een botanicus om bloemen en zaden te verzamelen.

Zijn herinneringen werden gepubliceerd als het boek The Valley of Flowers, de naam bleef hangen en de vallei veranderde voor altijd. Het werd een deel van de grotere wereld, waarvan de wetenschappers het tot in de kleinste details bestudeerden en wiens beheerders het koloniseerden. In 1982 werd het uitgeroepen tot nationaal park, buiten de grenzen van de lokale bevolking en dieren, een beschermd natuurgebied en toeristisch reservaat. De mensen in het dal moesten dus veranderen en runnen nu winkels, pensions en eetgelegenheden, die steeds meer bezoekers willen. Een gebied van 87,5 km2 werd aangemeld als nationaal park. De hoogte is meer dan 10.500 ft en de regio ligt tussen november en april onder de sneeuw. Binnen zijn grenzen, bevat de vallei een waaier van hoogten en soorten land en vegetatie. Slechts 19 vierkante kilometer is het soort bugyal of weiland dat ik hierboven heb beschreven.

Terwijl in de Vallei van bloemen

Vanuit Ghangharia kun je nog een trek maken (6 km / 4 uur, enkele reis) om het prachtige hooggelegen Lac Lokk te bezoeken of Hemkund (14.203 voet), de beroemde goerudwara daar en de even goddelijke Brahma-kamelen. De klim naar Hemkund is zwaarder, het pad stenig en stijl maar goed gemarkeerd. De hellingen zijn vaak gespikkeld met bloemen, die bloeien waar ze maar een vleugje bovengrond vinden; anders zijn de hellingen lang, donker en indrukwekkend, soms maken ze plaats voor een gorgelend beekje of bedekt met nog steeds te smelten sneeuw.Hemkund Sahib is de laatste decennia een belangrijke pelgrimstocht voor de Sikhs geworden en zij geloven dat dit de plek is die Guru Gobind Singh heeft beschreven, waar hij mediteerde in een vorige geboorte.

Als je op de een of andere manier kunt ontsnappen aan de constante luidsprekers (want ze spelen eindeloos devote muziek), zul je het ook een geschikte omgeving voor meditatie vinden. Hier kun je de val van het water in het meer horen, het zoete straaltje druppels verdwijnt in de rustige diepten van het zwembad. Het meer is aan alle kanten omringd door heuvels, op één na. Een van hen was gezegend met de bloem bekend als Brahma Kamal, een zeldzame verrukking. Brahma Kamals worden meestal alleen of in tweeën of drieën gezien. Ze zien er witachtig uit, zijn eigenlijk heel lichtgroen, en het lijkt alsof iemand heel voorzichtig hun handen heeft ingeklemd om iets erin te houden, handen die tegelijkertijd naar de hemel worden geheven in lofprijs of smeekbede. Wat je kunt zien zijn de schutbladen van de bloem: gemodificeerde bladeren. De eigenlijke bloem, biologisch gezien, is rood of paars en is binnenin verborgen. Het bloeit zelden.

Van Amit Mahajan

Amit Mahajan heeft geld verdiend als ingenieur, reflexoloog, reisschrijver, vertaler en heeft nog een paar andere klussen gedaan. Hij hoopt toe te voegen aan de lijst, als hij moet blijven verdienen.